نپذیرفتن نتایج نهایی انتخابات ریاست جمهوری از سوی عبدالله عبدالله، رقیب انتخاباتی آقای غنی، کاملا قابل پیش‌بینی بود. دکتر عبدالله از همان روز های نخست پس ازانتخابات در بوق ناسازگاری دمیده بود. تیم ثبات و همگرایی به چیزی کمتر از باطل ساختن ۳۰۰ هزار رای که این تیم مدعی بود تقلبی است و باید باطل شود، راضی نمی‌شد و مسلم بود که کمیسیون انتخابات این مقدار رای را باطل نمی کرد. از همین رو مشخص بود که اعلام نتایج نهایی با واکنش رو‌به‌رو میشود. به هر صورت، نتایج اعلام شد و دکتر عبدالله ضمن مردود دانستن نتیجه اعلام شده از سوی کمیسیون انتخابات، خود را پیروز اعلام کرد و در پی نصب استانداران در گوشه و کنار افغانستان برآمد. البته در این رابطه تنها در استان سرپل که پایگاه اصلی ژنرال دوستم، همپیمان وی، است، موفق بود و در استان پنجشیر که گفته می شود خاستگاه دکتر عبدالله است، استاندار سابقه همپیمانی خود را با دکتر عبدالله عنوان کرده است و گفته است که دیگر از فرمان‌‌های رئیس جمهوری غنی پیروی نخواهد کرد. ( دکتر عبدالله پدری پشتون از قندهار و مادری تاجیک از پنجشیر دارد)
در دیگر مناطق، هرچند عبدالله سعی کرد تا جای پایی پیدا کند، اما کمتر موفق بود.
با این حال، عدم موفقیت دکتر عبدالله به مفهوم تمام شدن کارزار نیست. دکتر عبدالله همچنان در حال جست‌وجوی راه‌‌های رویارویی با رئیس جمهوری شدن آقای غنی است. اینک که قرار است تا چند روز دیگر رئیس جمهوری غنی سوگند وفاداری ادا کند، این تلاش‌‌ها بیشتر هم شده است. اما به نظر نمی‌آید که دکتر عبدالله بتواند کار آنچنانی برای موفقیتش به پیش ببرد. در این رابطه چند دلیل قانع کننده، ناتوانی دکتر عبدالله را برای برهم زدن وضعیت نشان می‌دهد.
الف: دکتر عبدالله با تجربه از سال ۲۰۱۴ می‌خواهد یک بار دیگر وضعیت را مانند آن سال متشنج کند. تا حدی که رئیس جمهوری و جامعه جهانی بانفوذ در افغانستان، مجبور شوند امتیازهای لازم را مانند دور گذشته به عبدالله بدهند. اما ۲۰۲۰، مانند سال ۲۰۱۴ نیست. در آن زمان اشرف غنی نیز قدرتی نداشت. کرزی هم دوست نداشت که به صورت علنی طرف غنی را بگیرد. به همین دلیل هر دو تیم مدعی، توانی برای کنار زدن حریف نداشتند و ناگزیر به مصالحه تن دردادند. اما این بار رئیس جمهوری غنی تمام قدرت را در دست دارد. حتی مقام‌هایی که بر اساس توافق ۵۰ – ۵۰ به دکتر عبدالله می‌رسیدند، بعدا از غنی حمایت کردند و دیگر از عبدالله حرف‌شنوی نداشتند.
به همین دلیل هم غنی نخواهد گذاشت تا عبدالله طرح تقابل با وی را در افغانستان پیاده کند.
ب : جامعه جهانی در آستانه امضای توافق صلح میان امریکا و طالبان و آغاز گفت‌وگو‌های میان‌افغانی، نمی‌خواهد دوباره همه رشته‌هایش پنبه شود. به همین دلیل زلمی خلیل‌زاد و ژنرال میلر، فرمانده نیروهای امریکایی در افغانستان، نزد دوستم رفته‌اند تا او را از تعیین استانداران منع کنند. دوستم به خوبی می‌داند که با دولت افغانستان شاید بتوان درافتاد، اما با امریکا و جامعه جهانی نمی‌شود.
ج : چهره‌هایی که در اطراف دکتر عبدالله جمع شده‌اند، دیگر فاقد توانایی بسیج مردم و تسلیح نیروهای خود هستند. برنامه‌های دولت برای خلع سلاح عمومی تا حد زیادی نتیجه داده است و دیگر نیروی مسلحی که بتواند شهر‌ها یا پایتخت را نگران کند، وجود ندارد. ولو که این فرماند‌هان مقداری اسلحه در این سال‌ها پنهان کرده باشند، این تسلیحات به درد مبارزه با دولت نمی‌خورد.
د : در مجموع، مردم نه با دکتر عبدالله احساس نزدیکی می‌کنند نه با غنی.
عدم حضور در انتخابات، بزرگترین درس برای دولت‌مردان و تیم‌های انتخاباتی بود که دیگر به پشتیبانی‌های بزرگ مردمی دل نبندند.
به همین ترتیب مردم برای پیروی از فراخوان‌های تیم ثبات و همگرایی به خیابان‌ها نخواهند ریخت و خود را قربانی خواسته‌های سیاسی آنان نخواهند کرد.
این‌ها دلایل مهمی است که عبدالله را برای اجرایی کردن طرحش ناکام خواهد ساخت.
از روز شنبه که سرو صداها برای تعین استاندارها توسط دکتر عبدالله بالا گرفت تا امروز، یکشنبه، تغییر گسترده‌ای در فعالیت‌های اعتراضی هواداران تیم ثبات و همگرایی پیش آمده است. این تیم برای چندین ساعت تقریبا مدیریت افکار عامه را در شبکه‌های اجتماعی در دست گرفته بود. چنان می‌نمود که انقلابی به معنی واقعی در شرف رخ دادن است و همراهمی برخی از چهره های تلویزیونی نزدیک به تیم دکتر عبدالله نیز به این حاشیه ها دامن زد. اما از روز یکشنبه این هیجان فرو کاست و آن انقلاب‌بازی روز شنبه، دیگر در هواداران تیم ثبات در شبکه‌های اجتماعی دیده نمی‌شود.
تیم دولت ساز هم فارغ‌بال از این تنش‌ها در حال تدارک ادای سوگند وفاداری توسط رئیس جمهوری است. هرچند، هنوز هم باید نگران این مسئله بود که در صورت پافشاری دکتر عبدالله روی خواسته‌هایش می‌تواند مردم رنجدیده و مصیب زده این کشور را با بحران دیگری روبرو کند.
